tak jestem inna....

Czas spojrzeć prawdzie w oczy. Tak jestem osobą niepełnosprawną. I nie będę już tego ukrywać i przed tym uciekać. To nie jest nic strasznego że jestem trochę inna niż wszyscy.
 Ten post zdecydowałam się napisać, po przeczytaniu wpisu pewnej blogerki która również jest osobą niepełnosprawną. Dziękuje jej za to że dziękuje jej za wpis który napisała i otworzyła mi oczy.

Urodziłam się z chorobą Mózgowym porażeniem Dziecięcym, miałam niedotlenienie prawej komory mózgu gdy się urodziłam. Mam pomniejszoną całą lewą stronę ciała. Noga lewa była krótsza o 3,5 cm, była ponieważ w wieku siedmiu lat  przeszłam w Krakowie operację. Operacja polegała na przedłużeniu ścięgna achillesa laserowo. Kolejna była rehabilitacja oraz wyjazdy do sanatoriów. I tak nogę mam teraz krótszą tylko o 0,5 cm. Lewą rękę również mam krótszą oraz ciężko mi jest w niej coś utrzymać. Przez moją chorobę nie mogę nosić szpilek lub klapek. Po operacji nosiłam długo gips a po nim taką specjalną łuskę usztywniającą. Na rowerze mogłam zacząć uczyć się i jeździć dopiero w wieku dziewięciu lat. W szkole również nie było mi łatwo, wieczne zwolnienia z zajęć W-F. Dokuczanie ze strony kolegów i koleżanek. Dopiero w gimnazjum dali mi spokój.
Bardzo często przez to że ta lewa noga jest krótsza oraz słabsza kuleje. Często też słyszę pytania a dlaczego? a co Ci się stało ? Nie mam ochoty opowiadać każdemu z osobna co mi jest , i po prostu mówię że boli mnie noga. Nie lubię mówić o swojej niepełnosprawności.Wiem że są ludzie którzy mają gorzej ode mnie, ale ja nigdy do końca nie pogodzę się z tym jaka jestem.