Na początku Ci to zapewne nie przeszkadza wręcz bawi.Chwilami możesz poczuć się jak celebryta, masz swoje pięć minut.
Lecz z czasem staje się to natrętne i nie do wytrzymania. Niestety z tym trzeba jakoś żyć bo nie ma na to sposobu. Niektórzy ludzie nie potrafią żyć własnym życiem i cieszyć się tym co mają. Boli ich szczęście innych, zazdroszczą zamiast samemu zadbać o własny raj na ziemi. Ich codziennym zajęciem staje się obgadywanie i plotkowanie na temat danej osoby. Donoszenie do różnych instytucji na daną osobę , tylko po to aby uprzykrzyć jej życie.
Sama tego doświadczyłam, mieszkam na wsi. I praktycznie jak to na wsi bywa stajesz się tematem do plotek jeśli odstajesz od innych. Na ogródku zamiast sadzić marchew i kapustę , masz tylko parę kwiatków. Nie pracujesz powinnaś siedzieć w domu , a nie jeździć codziennie do miasta. "Jak się wpadło miedzy wrony , trzeba krakać tak jak one." to przysłowie pasuje tu idealnie, Jeśli się nie dostosujesz jesteś na celowniku.
Ja takich ludzi eliminuję ze swojego życia - mówię wprost, że nie chcę mieć z nimi nic wspólnego, usuwam ze znajomych na Facebooku i w rzeczywistości też urywam kontakt. Na początku przychodziło mi to z trudem, ale teraz już nie mam z tym problemu. Polecam, człowiek wtedy czuje się szczęśliwszy i ma poczucie kontroli nad własnym życiem ;)
OdpowiedzUsuńFakt faktem, pewnie ciężej żyje się na wsi pod tym kątem, ale myślę, że warto postawić na swoim.
Od pewnego czasu też nauczyłam się tak robić 😊 Chodź jest takie powiedzenie "przyjaciół trzymaj blisko a wrogów jeszcze bliżej" 😉
Usuńgeneralnie można to olać, chociaż wiem że nie jest to takie łatwe
OdpowiedzUsuńNo, to niestety typowe dla ludzi z małych miasteczek i wsi. Nudzi im się, to sobie ponarzekają i poobgadują innych. Dlatego lubię czasami tę anonimowość z wielkich miastach i to, że tam "inność" nie szokuje.
OdpowiedzUsuńA co do toksycznych ludzi, których opisujesz: ja się nauczyłam od nich odcinać. Nie, nie kłócić się, nie być w konflikcie, ale unikać kontaktu. Zdrowo się wtedy żyje. Nie można patrzeć na sentymenty, trzeba patrzeć na własny komfort psychiczny, a tacy ludzie zamiast wspierać ciągną nas w dół, a tu nie o to chodzi :)
W takich momentach uwielbiam życie w wielkim mieście, gdzie jestem kompletnie anoninomowa i nikogo nie obchodzi moje życie...
OdpowiedzUsuńAnonimowość w takiej sytuacji bywa wybawieniem. Robisz swoje, więcej się nie spotkacie. A nawet jeśli, to robisz swoje tak, żeby szanować innych. I świat kręci się dalej ale jest milej :)
OdpowiedzUsuńCzuję się trochę urażona. Nie zaliczam się do żadnej z grup, czyli co, nie istnieję?
OdpowiedzUsuńNie zgadzam się też, że panuje znieczulica, a ludzie Cię otaczający są podli i tylko żerują na Twoich potknięciach. Owszem, tacy się zdarzają, ale nie wszyscy tacy są. Tutaj jakiś pan z uśmiechem zagada czekając na autobus, tu starsza pani poprosi o pomoc w odkręceniu butelki itd... Wrzucanie wszystkich do wora o nazwie 'znieczulica' jest nie do końca fair.
Zgadzam się z Tobą, to fakt są jeszcze osoby które potrzebują pomocy lub takie które są po prostu miłe. Dziękuje za uwagę i przepraszam że poczułaś się urażona.
Usuń